جهانگیر امیری؛ فاروق نعمتی
چکیده
واژهی "تحامق" از مادهی «حمق»، به معنای تظاهر کردن به حمق و بلاهت است. شعر تحامق، گونهای از شعر طنز و فکاهه است که شاعر در آن به نادانی و حماقت تظاهر میکند تا خندهای بر لبان ممدوحان بنشاند و از جود و بخشش آنان بهرهمند شود. این شعر در همهی ادوار، کم و بیش وجود داشته است؛ اما در عصر مملوکی به علت فقر، فساد و انحطاط ...
بیشتر
واژهی "تحامق" از مادهی «حمق»، به معنای تظاهر کردن به حمق و بلاهت است. شعر تحامق، گونهای از شعر طنز و فکاهه است که شاعر در آن به نادانی و حماقت تظاهر میکند تا خندهای بر لبان ممدوحان بنشاند و از جود و بخشش آنان بهرهمند شود. این شعر در همهی ادوار، کم و بیش وجود داشته است؛ اما در عصر مملوکی به علت فقر، فساد و انحطاط اخلاقی، رواجی بیسابقه یافته و به شکل یکی از فنون و اغراض رایج شعری درآمده است. انگیزهی سرودن شعر تحامق در عصر مملوکی، بیش از هر چیز به کسب ثروت و شهرت برمیگردد. توصیف فقر، عیوب ظاهری و باطنی و بیاعتنایی به هنجارها و ارزشهای اصیلی همچون: میهمان نوازی، بخشش و کرامت، مردانگی و مروّت، از مهمترین درونمایههای شعر تحامق به شمار میروند. در این پژوهش، ضمن بیان پیشینهی شعر تحامق، عوامل و انگیزههای گسترش این شعر در عصر مملوکی و نیز مضامین و درونمایههای آن بررسی شده است.