نویسندگان
چکیده
در زبان عربی، قبل از نزول قرآن کریم، لهجه‌های متعددی از جمله لهجه‌های قریش، ربیعه، هوازن، قیس، ضبّه و بهراء وجود داشته است. به‌طور کلی، لهجه‌های پیشین را به دو دسته می‌توان تقسیم کرد: لهجه تمیمی یا دسته شرقی، و لهجه حجازی یا دسته غربی که هر یک از آنها دارای ویژگی‌های خاص خودند. لهجه عراقی با لهجه تمیم مشترکات زیادی دارد اما این لهجه در قرن‌های اخیر تأثیرات زیادی از زبان‌های ترکی، فارسی و انگلیسی پذیرفته و واژه‌های زیادی با ریشه‌های ترکی، فارسی و انگلیسی در آن دیده می‌شود. ما، در لهجه عراقی، سه روش شمالی و وسط و جنوبی را می‌توانیم ببینیم که این مقاله روش اخیر را از لحاظ ویژگی‌های صوتی یا زبان‌شناسی (آواهای تشکیل دهنده واژه‌ها و تغیراتی که در این زمینه رخ داده است) و ویژگی‌های صرفی (تغییرات ساختاری یا شکلی در برخی از واژه‌ها اعم از اسم یا فعل یا حرف) و ویژگی‌های نحوی (ترکیب‌ها، عبارت‌ها وجمله‌ها و رابطه واژه‌ها با همدیگر) مورد بحث و بررسی قرار می‌دهد. لهجه عراقی، همانند دیگر لهجه‌ها در جهان، دارای تنوّع مکانی است؛ بدین معنی که روش تلفّظ آن طبق جاهای سکونت افراد متفاوت است.
کلیدواژه‌ها
', './data/iaall/coversheet/cover_fa.jpg'))