نویسنده

• امیر مقدم متقی

چکیده

عفت، با تمامی جلوه های شعری عنتره بن شداد پیوند خورده است؛ از این رو چنانچه پژوهشگری با حوصله دیوان وی را مورد مطالعه قرار دهد، خود را در برابر شاعری محجوب و عفیف و در عین حال شجاع و دلاور خواهد دید. در این پرده های تصویر، گاه او را در میدان کارزار می بیند که به وقت غنیمت گری خویشتن دار آزرمناک است و گاه او را در سلوک و رفتارش با زن بیگانه مشاهده می کند که از سر عفت و شرافتی بلند پایه، حرمتش را پاس می دارد و هرگز قدمی از جاده عفاف بیرون نمی نهد و دیگرگاه او را در خطاب با معشوقش عبله، نظاره گر می شود که عفیفانه به گفتگویی شیرین و دل پسند با او دل خوش می دارد و بسنده می کند و زمانی دیگر، او را چون صورتگری چیره دست و عفیف می یابد که در توصیف جسمانی عبله، نظرگاه خود را بیش از حد نمی گستراند و به بوی خوشی از او یا گوارایی دهانش و یا چیزی شبیه به آن اکتفا می کند. گفتاری که در پیش روست، به بازتاب این فضیلت و ابعاد و زوایای آن در شعر این شاعر ناظر است.