تهران، خیابان ولی عصر(عج)، خیابان توانیر، محله نظامی گنجوی، کوچه هفت پیکر(8)، خیابان نظامی گنجوی، پلاک33، موسسه آموزش عالی بیمه اکو دانشگاه علامه طباطبایی، طبقه6، اتاق 607، انجمن ایرانی زبان وادبیات عربی، کدپستی: 1434863111

نویسندگان

چکیده

منظور از شعر صوفی اشعاری است که در طریقه متصوفه به تغزل و وصف شراب و جام باده ای می پردازد که ساقی بر آنان می گرداند. این شعرا در اشعار خود اصطلاحات و رموز خاص خود را داشتند. لذا می توان گفت منظومات صوفی در واقع نوعی شعر سمبلیک است که ظاهر آن غزل و باطن آن شور و شوق و غرق شدن در دریای بی کران حب الهی است. ظاهر الفاظ و معانیش تغزل به شراب و جمال محبوب است ولی حقیقت آن رموز و اشاراتی است از آنچه نفس آدمی در راه وصال به عزت الهی و رسیدن به معرفت و شهود و اتحاد با معبود متحمل می شود. در این مقاله سعی شده به طور مختصر به سیر و پیدایش تصوف و نقل آرا مختلف صاحب نظران در مورد اصل و منشا آن پرداخته سپس اشعاری را که متصوفه در محافل خود می سرودند بررسی نماییم و مهم ترین ویژگی های آن را مورد مداقه قرار دهیم و در نهایت سعی شده اشعار ابن فارض بزرگترین شاعر صوفی ادب عربی به طور مفصل تری بررسی شود.