نوع مقاله : علمی - پژوهشی
نویسنده
جامعة "آزاد" اسلامیة فی قم
چکیده
گفتمان ادبی اسلام بهعنوان یک ساختار معنایی متکامل، شیوههای بیانی گوناگونی را برای فرستادن پیام خود و نشاندن آن در جان گیرنده بر میگزیند. خاستگاه چنین شگردی این عقیده است که ساختار روانی آدمیان با یکدیگر متفاوت است و همین امر، آفرینندهی اثر ادبی را بر آن میدارد تا برای راهیابی به ژرفای جان مخاطبان به شیوههای گوناگونی دست یازد و از این رهگذر، آرمان خود را بهنحوی مطلوب، عملی سازد؛ از همین روی است که گفتمان ادبی اسلام، اکثر انواع ادبی و نیز همهی صور خیال و شیوههای معنایی را برای رسیدن به آرمان یادشده، که راه خیر و رستگاری است، بهکار میگیرد. شایان ذکر است که این گفتمان دینی، خطوطی روشن را مقتدای خود قرار داده است؛ زیرا خاستگاه آن خرد و منطق البته در کنار عواطف زنده و پویاست که آرمان آن ایجاد دگرگونی در گیرندگان پیام بوده و همزمان این شگردها را در قالب اسلوبی از گفتار میریزد که پیام را به آسانی ارسال کند.
جستار حاضر میکوشد به کیفیت بهکارگیری انواع ادبی بهعنوان یکی از ابزارهای گفتمان ادبی اسلام بپردازد؛ از اینرو سعی شده است بهطور فشرده و با آوردن نمونههایی از این گونههای ادبی، که عمدتاً از قرآن و احادیث است، بهنحوهی تأثیرگذاری آن بر مخاطبان پرداخته شود.
کلیدواژهها