تاريخ الاستلام: 17 فبراير 2015،
تاريخ المراجعة: 28 نوفمبر 2016،
تاريخ القبول: 05 ديسمبر 2016
المستخلص
نظریة «آشنایی‌زدایی» که نخستین بار در آرای صورت‌گرایان مطرح شد، معتقد است بایستی زبان شعر را برای مخاطبان بیگانه ساخت و با عادت‌های زبانی آنان مخالفت کرد. بر این اساس شاعران سعی می‌کنند با روی‌آوردن به شیوه‌هایی مانند «فراهنجاری معنایی» که قالب و هنجار عادی زبان و بیان را به هم می‌ریزد، توجه و حس لذت شنوندگان را تحریک کنند و زبان خود را برجسته نمایند. «ایلیا ابوماضی» از جمله شاعرانی است که از این شگرد در اشعار خود بهره برده‌است و این مقاله نیز می‌کوشد تا به فراهنجاری معنایی در یکی از قصاید او با نام «سَلمَی بِمَاذَا تفَکرِین؟» بپردازد تا به این سؤال اساسی پاسخ گوید که «شاعر، چگونه این هنجارگریزی را در قصیدة یادشده به کار برده و چگونه به کمک آن زبان شعری‌اش را برجسته نموده‌است؟». در پاسخ چنین نتیجه گرفته شد که ابوماضی با استفاده از عناصری مانند استعاره، تشبیه و نماد، خواننده را با زبانی تازه روبه‌رو ساخته و این کار را با شگردهایی همچون انتخاب هوشمندانة کلمات در محور جانشینی و همنشین‌کردن آگاهانة آنها با واژگان مناسب، نزدیک ساختن تشبیه به استعاره و نوکردن آن، و آفرینش برخی از مفاهیم جدید در حوزة نماد به انجام رسانده‌است.
بداية الصفحة