نویسنده

• علی بیانلو

چکیده

درام واژه­ای است یونانی به معنای «حالت، عمل، پویایی» که نخست در یونان در هنر نمایشی به کار می­رفت أما در دوران کنونی منحصر به نمایش نشد بلکه فنون دیگر مانند شعر را در بر گرفت؛ همراه با عناصر حرکت (پویایی)، نزاع (در گیری) تقابل، شخصیت، گفتگو وتک گفتار، وصف، نقاب (ماسک)، ایقاع (ریتم کلام)، وحکایت (روایت)، که از آن به عنوان عالی‌ترین شکل تعبیر و بیان در ادبیات جدید، بعد از آنکه شعر غنایی به سمت درام روی نهاد، یاد می‌شود. و أمّا السیاب قصائدی با رویکرد غنایی و درام در دو شکل بلند و کوتاه آن گرد آورده؛که أولی تمامی عناصر و ابزارهای درام را به کار می بندد تا یک شعر داستانی کاملی نوشته شود،و اینگونه شعر در نزد شاعر کم تعداد است.ودومی،برخی عناصر درام را بکار می گیرد و از تفصیل و گزارشگری پرهیز می کند که البته این نوع شعری نزد وی بسی فراوان است.در نتیجه شاعر در ساختمان شعری خود بر دو عنصر پویایی و نزاع (به ویژه میان مرگ و زندگی) از درون و فحوا متکی است،و بر عناصر وصف، گفتار، نقاب وایقاع از برون إتّکا دارد.از این رو شعر وی أغلب-طبق نتیجه ی به دست آمده- در به کار بستن پدیده ی عناصر درام،به عنوان یک فرم بیان شعری، موفق بوده است؛ اگر چه که اندک ضعفی- آنگونه که شرح داده شده است-در برخی قصائد از حیث ویژگی درام دیده می شود.بنابراین پیش از هر چیز و تحت عنوان یک مسأله ی بنیادین فرض نمودیم که  شاعر در هنگام  به کار بستن  پدیده ی فرم دراماتیک در قصائد جدید،طبق اثبات عملی وی که زبان شعر می تواند با ارتباطی نوین میان صورت ومحتوا، رویکرد دراماتیک شعری را کاملاً در بر بگیرد- و با نگاه به آثار سرشار از عناصر بیان فنی نوین در شعر وی- تا حد  بسیار زیادی توفیق داشته است