علی پیرانی شال؛ علی حسین غلامی یلقون آقاج
دوره 8، شماره 24 ، آبان 1391، ، صفحه 25-53
چکیده
چکیده
شکوائیه تعبیری از رنجهای ناشی از مشکلاتی است که انسان در زندگی فردی و اجتماعی خود با آن روبهرو میشود و آن را به زبان می آورد تا تسکین دردهایش باشد. شکوائیه یکی از اغراض شعری ادبیات عربی و از وسیعترین میدانهائی است که تخیّل شاعران در آن جولان میدهد. یکی از مهمترین مضمونهایی که شاعران عصر عبّاسی به آن میپرداختند ...
بیشتر
چکیده
شکوائیه تعبیری از رنجهای ناشی از مشکلاتی است که انسان در زندگی فردی و اجتماعی خود با آن روبهرو میشود و آن را به زبان می آورد تا تسکین دردهایش باشد. شکوائیه یکی از اغراض شعری ادبیات عربی و از وسیعترین میدانهائی است که تخیّل شاعران در آن جولان میدهد. یکی از مهمترین مضمونهایی که شاعران عصر عبّاسی به آن میپرداختند شکوه از زمان بود به طوری که فن دهریات (شکایت از زمان) در این عصر شکل گرفت.
فن شکوائیه را در شعر اکثر شعراء عصر حدیث نیز می یابیم. حافظ إبراهیم در میان شاعران زمان خود در این فن بر دیگران مقدّم است. او طعم یتیمی را چشید و در زندگی دچار پارهای از مشکلات شد که این مشکلات تاثیر زیادی بر روح او گذاشت و او را نالان ساخت. او از فقر فردی و اجتماعی شکوه میکند و از اقدامات بیگانگان همچون حادثه «دنشوای»، چپاول ثروتهای کشور، طعنه زدن بیگانگان بر مصریها، جنگهایی که به وجود آوردند و... مینالد و شکوه از روزگار را وسیلهای برای تقلیل غمهایش قرار میدهد و روزگار را با نامهای مختلفی در شعر خویش میآورد. شکوائیه در اشعار حافظ جایگاه ویژهای دارد. او پرچمدار شکوائیه عصر خویش و شاعر بیرقیب این عرصه است.
این بحث بر آن است که به شکایت از شقاوت و فقر و ظلم و روزگار در شعر حافظ إبراهیم بپردازد و ضمن روشن ساختن این شکوهها به برخی از علل آنها نیز اشاره کند و در این راستا مقاله بر اساس روش وصفی تدوین شده است.