سیدمحمد میرحسینی؛ علی أسودی
دوره 9، شماره 26 ، اردیبهشت 1392، ، صفحه 29-42
چکیده
چکیده:
موضوع نکره آوردن کلمات از جمله مباحث مهمی است که در علوم بلاغی، بدان پرداخته شده است و بزرگانی هم‌چون جرجانی و زمخشری دربارهی آن به نکات قابل توجهی دست یافتهاند که حاکی از آن است که نکره آمدن کلمات در زبان عربی به یقین، دلیلی بلاغی دارد که بر معرفه آوردن کلمه از نظر دلالت، ترجیح داشته و با معنای مورد نظر گوینده و خواستهی ...
بیشتر
چکیده:
موضوع نکره آوردن کلمات از جمله مباحث مهمی است که در علوم بلاغی، بدان پرداخته شده است و بزرگانی هم‌چون جرجانی و زمخشری دربارهی آن به نکات قابل توجهی دست یافتهاند که حاکی از آن است که نکره آمدن کلمات در زبان عربی به یقین، دلیلی بلاغی دارد که بر معرفه آوردن کلمه از نظر دلالت، ترجیح داشته و با معنای مورد نظر گوینده و خواستهی کلامی وی همسو است.
بنابراین بر آن شدیم تا بلاغت این امر (استفاده از کلمات بهصورت نکره) را در دریای بلاغت کلام امیرالمؤمنین(ع) و نهجالبلاغه به نمایش گذاریم تا از سویی این امر، خود تأییدی بر نهایت اسلوب بلاغت کلام ایشان باشد و از سوی دیگر، پاسخی علمی و راسخ به اندک مدعیان تردید در صحت انتساب نهجالبلاغه باشد؛ زیرا همگرایی سبک بیان در هنگام سخن گفتن بهصورت بداهی و بدون تکلف و همسویی آن با مقتضای حال، نشان از صاحبی سخنور و چیرهدست هم‌چون امام علی(ع) دارد و ما در آنچه آمده به شکل عملی و تقسیم‌بندی‌شده به تبیین معانی بلاغی تنکیر کلمات در حکمتهای نهجالبلاغه بهعنوان نمونه و شاخص پرداخته‌ایم تا در حد وسع، جلوهای از بلاغت را به نمایش گذاریم.
یکی از مهمترین اغراض نکره آمدن کلمات در حکمتهای امیرالمؤمنین(ع) را میتوان تعظیم، تکثیر، تقلیل، و نوعیت دانست که در سیاق عبارتهای بهکار رفته همسو و تأثیرگذار بر غرض و محور اصلی حکمتها است و حکمتها بدون آن، این پوشش معنایی لازم را ندارد. مسئلهای که متأسفانه بیشتر مترجمان این میراث گرانبها از آن غافل شدهاند و ترجمههای فعلی، تناسب لازم با غرض سخنهای امیرالمؤمنین(ع) را ندارد.
