چکیده
هسته ی اصلی منطق مکالمهای باختین «دیگری» است به گونهای که راه شناخت خود از طریق «دیگری» محقق میشود. پارودی که یکی از انواع گفتگوها در این منطق مکالمهای است؛ گفتگویی دو طرفه است که میتوان از طریق آن به افکار و اندیشههای ادیب متأخر پی برد چرا که پارودی حالت اعجابانگیز ادیب به متن پیشین است که بر اساس آن به ...
بیشتر
هسته ی اصلی منطق مکالمهای باختین «دیگری» است به گونهای که راه شناخت خود از طریق «دیگری» محقق میشود. پارودی که یکی از انواع گفتگوها در این منطق مکالمهای است؛ گفتگویی دو طرفه است که میتوان از طریق آن به افکار و اندیشههای ادیب متأخر پی برد چرا که پارودی حالت اعجابانگیز ادیب به متن پیشین است که بر اساس آن به خلق و آفرینش جدیدی دست میزند و با آن به گفتگو مینشیند. یکی از پارودیهایی که در این چارچوب قابل بررسی است، پارودی طغرایی شاعر نامآشنای دوره عباسی، از قصیدة «لیلة السفح» شریف رضی است. این مقاله به روش تحلیل محتوا به مقایسه درون مایههای مشترک دو قصیده پرداخته است تا ارزشهای هنری قصیده طغرایی و عواملی که منجر به این گفتگو گشته است را نشان دهد. نتایج تحقیق حاکی از آن است که طغرایی نمونه‌های جدی و غیر آیرونیک از پارودی به نمایش گذاشته و حالت اعجاب انگیزی نسبت به شعر شریف رضی داشته که باعث شده است دست به خلق این اثر هنری بزند و با متن شعری رضی به گفتگو بنشیند. آشوبهای سیاسی و معزول گشتن طغرایی از وزارت، همانگونه که منجر به آفرینش شعر لامية العجم شد، میتواند عامل آفرینش شعری «لیلة السفح» هم باشد چرا که مضمون اصلی این قصیده خاطرات خوش گذشته و حسرت خوردن بر آن دوران و آرزوی تجدید عهد میباشد که که متناسب با روحیة این شاعر دردمند میباشد.
