آذرتاش آذرنوش؛ نرجس موسوی اندرزی
دوره 6، شماره 17 ، دی 1389
چکیده
واژه کهن «آیه» وابسته به سرمایه اصیل عربی است و این واقعیت از استعمال گسترده واژه در شعر جاهلی آشکار میشود. با این حال وقتی این واژه به قرآن وارد شد در پیوند با واژههای قرآنی دیگر، مفهومی دینی به خود گرفت که برای مخاطبان قرآن در عصر نزول، یعنی مشرکان و اهل کتاب شبه جزیره، ناشناخته نبود و آنان مستقیما و یا به واسطه اهل کتاب، ...
بیشتر
واژه کهن «آیه» وابسته به سرمایه اصیل عربی است و این واقعیت از استعمال گسترده واژه در شعر جاهلی آشکار میشود. با این حال وقتی این واژه به قرآن وارد شد در پیوند با واژههای قرآنی دیگر، مفهومی دینی به خود گرفت که برای مخاطبان قرآن در عصر نزول، یعنی مشرکان و اهل کتاب شبه جزیره، ناشناخته نبود و آنان مستقیما و یا به واسطه اهل کتاب، با این مفهوم که قبلا در کتاب مقدس با همزاد عبری آیه- אות ('ot)- به کار رفته بود آشنا بودند. مفهوم دینی آیه در کتاب مقدس عبری عبارت است از فعلی الهی که محتوای وحی- اعم از تعلیمات و معرفتهای دینی و پیشگویی آینده- را تأیید و تأکید میکند. این مفهوم لااقل بخشی از تصور قرآنی آیه را تشکیل میدهد؛ از این رو در معناشناسی آیه در قرآن باید مورد توجه قرار بگیرد.
