نوع مقاله : علمی - پژوهشی
نویسندگان
1 جامعة تربیت مدرس
2 جامعة رازی کرمانشاه
چکیده
در تدریس نگارش، روش‌های تدریس نقش اساسی را در یادگیری زبان‌آموز ایفا می‌کند و از آن‌جایی که هدف نگارش حفظ کردن زبان‌آموز از اشتباه در نوشتار است، به‌کارگیری فنون‌هایی که نگارش را به‌صورت عملی و کاربردی آموزش می‌دهد، در یادگیری زبان‌آموز اهمیت اساسی دارد. در ایران علی‌رغم اینکه در مقطع کارشناسی رشته‌ی زبان و ادبیات عربی شش واحد درسی به نگارش اختصاص داده شده است، اما باز هم دانشجویان در مرحله‌ی کاربرد و نگارش مشکل دارند؛ زیرا سال‌هاست که نگارش با روش‌های قدیمی تدریس می‌شود و بسیاری از اساتید از روش‌های مناسب آموزش نگارش استفاده نمی‌کنند. پژوهش حاضر می‌کوشد تا با روش پیمایشی و ابزار پرسشنامه، میزان اجرای سرفصل معین‌شده، روش‌های تدریس و ارتباط نگارش با دیگر مهارت‌های زبانی (مکالمه، خواندن و...) را بررسی و راهکارهای مناسب را بیان کند. جامعه‌ی آماری پژوهش، شامل هشتاد نفر از دانشجویان ترم پنجم به بعد مقطع کارشناسی و اساتید رشته‌ی زبان و ادبیات عربی در دانشگاه‌های تهران، علامه طباطبایی، بهشتی و خوارزمی است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که چالش عمده‌ی تدریس نگارش: تعامل نداشتن اساتید مهارت‌های زبانی با یکدیگر، بی‌توجهی به فنون مناسب تدریس نگارش، و استفاده‌ی محدود از امکانات و تجهیزات آزمایشگاهی است.
کلیدواژه‌ها
', './data/iaall/coversheet/561425273892.jpg'))