مطالعات و بررسیها نشان می‌دهد اندیشمندان و صاحبنظران زبان‌شناس معاصر عرب همچنان دربارة فرایند واژهسازی دچار اختلاف نظر هستند. واژهسازی به معنای آفرینش برابرنهادهای جدید از ریشهای عربی و بر بنیاد اصول واژهسازی عربی برای مدلول و مفهومی جدید در زبان مبدأ یا برای اصطلاح بیگانه و غیربومی زبان است. وجود و استمرار این اختلاف نظر، ضرورت انجام پژوهشی جامع دربارة واژهسازی در زبان عربی را نمایان می‌سازد.
هدف این پژوهش، خوانش و تبیین الگوهای جامع واژهسازی در زبان عربی معاصر است که شیوههای کاربردی و مطلوب گویش‌وَران و زبانپژوهان عرب را دربربگیرد و تقسیمبندی و زیرشاخهگذاری آنها را به‌درستی تبیین کند. برای تحقق هدف یادشده، جستار حاضر بر بنیاد تحلیل سبکی واژهسازی و نمونهمحوری الگوهای موردنظر ساماندهی شده‌است؛ برآیند فرجامین این پژوهش، نشانگر آن است که کاربردیترین الگوهای واژهسازی زبان عربی در دوران معاصر در درجة نخست، اشتقاق با هفت قالب اشتقاق صرفی، اشتقاق کبیر، اشتقاق اکبر، اشتقاق کبّار، اشتقاق ابدالی، اشتقاق تقلیبی و اشتقاق نحتی و در درجة دوم، ترکیب با سه قالب ترکیب وصفی، ترکیب اضافی و گروهِ نحویِ حرف اضافهدار است.
)